Küçük gördüğün su damlası dağları yerinden oynatıyor. Yüz çevirdiğin rüzgar biraz ileride fırtınalar koparıyor. Hor gördüğün toprak senin kibrini ve dağları birlikte taşıyor. İnsan diğer her şeyle savaşırken güçsüz kaldığını fark etmiyor ve ilginç şekilde en çok kendinden korkuyor. Bir de her şeyi ezerken en çok kendini eziyor. Hiçbir şeyi anlamıyor, ama en çok da kendinden haberi yok.
İnsan kendini tanımadığı için çevresini anlamlandıramıyor. Hayat ile bağlarımız kendimizle bağımızın kopukluğundan kaynaklanıyor. Kendini tanımayan insan evreni tanımaya kalkıyor. Kendisiyle bağ kuramayan insan tabi ki diğerleriyle de kuramıyor. Kendine bakmayan insanoğlu diğer şeyleri düzeltmeye kalkıyor. Hayat ile bağımızı koparmamızın öncesinde kendimizle kopardığımız ve bunu görmezden gelerek hatayı sürdürdüğümüz anlaşılıyor.
Acıdan korkarız ancak kendimizi tanımamız için acı duymalıyız. Bedenimiz acıyı işkence olsun diye değil, uyarı olsun diye veriyor. Beden bir noktaya dikkat çekiyor, burada bir tehlike var diyor. Kendimizle ilgili sorunlar da aslında bize ışık tutuyor. Kusurlarımızdan korkup onları saklarsak, kendimizle bağ kurmazsak yapılması gerekeni fark edemeyiz. Kendimizi görmek için dışarıdan bir göze ihtiyacımız var. O göz başkalarının eleştirileri olabildiği gibi, özümüzle bağ kurmak ve acılarımızı dikkate almak olabilir.
Sorun genelde kendimizle ilgilidir. İnsanlığın sorunlarının sorumluluk eksikliğinden kaynaklanması gibi, bireyin sorunları da dışarıda kurduğu bağları kendisiyle kurmamasından kaynaklanır. Hayatla bağlarımızı kendimizden başlayarak kurarsak her şeyi kabul etmek mümkündür. Kendisiyle bağ kurmuş, bağlarıyla barışık birini hiçbir zorluk yıldırmayacaktır. Hayata bakışımız kendimiz ve dış dünya olarak ayrılmaktadır ve kendisiyle sorunlarını çözen kişi hayatı büyük oranda çözmüştür.
İletişimin insanlığa özgü sorunların çözümü olduğundan yola çıkmıştık. Var olmamız bağ kurmamıza bağlı olduğunu vurguladık. Bunu kendimizden başlayarak karşılaştığımız her şeyle sağlamalıyız. Konumumuzdaki bakış açısına göre muhakkak bir bütünde parçayız. Bazen kendimizi milliyet, bazen spor kulübü, bazen de insanlık olarak sınırlarız. Ancak tarih göstermiştir ki kendini sınırlamak her şeye olan bağından sadece bir kısmını kurmaktır.
Köprü adlı yazı dizisinin 3. bölümüdür. İnsanlıkla İlişkimiz adlı 4. bölüm için tıklayınız
Hayatta belli bir grubu önceleyip diğer bağları göz ardı ederek bir yere varmıyoruz. Bakış açımızın çoğunu oluşturan kendimizle ilgili sorunlar da kendimizle tamamen bağ kurmamaktan kaynaklanıyor. Kendimizi eleyerek bağ kurmak, kötü yanlarımızı göz ardı etmek ve geçmiş yaşantıları dikkate almamak gelişimimizdeki en önemli engeldir. Bir spor kulübünden başka bağlar kurabiliyorsak kendi içimizdeki farklı taraflarla da bağ kurmalı, kendimizi ötekileştirmek yerine içimizdeki bütünü fark etmeliyiz.